تملک طلبی در ازدواج
حس تملک طلبی در روابط عاطفی و در ازدواج حس بسیار آشنایی است، به ویژه در مردان.
از منظر روان تحلیلی، تملک طلبی یک سال پس از تولد بوجود می‌آید و ریشه در آرزوی نوزاد برای بلعیدن مادر هنگامی که در حال خوردن شیر اوست، دارد.
سپس در بزرگسالی فرد همین حس را نسبت به شریک عاطفی و همسر خود پیدا می‌کند.
حس تملک طلبی، حسادت را با خود به دنبال دارد.
حسادت به میزان کم و بهنجار به رشد رابطه کمک می‌کند زیرا طرفین در می‌یابند که برای نگه داشتن یکدیگر باید بها بپردازند
و تداوم رابطه نیازمند صرف انرژی و توجه و مراقبت است. اما اگر این حس از حد بهینه خود تجاوز کرده
و حالت غیرعادی پیدا کند،
رابطه را به سمت ناهنجاری و شکست سوق خواهد داد.
مرد و زنی که از سلامت عاطفی و بلوغ روانی
برخوردارند در روابط خود آنقدر احساس امنیت می کنند که لزوما نخواهند دیگری را منبع امنیت روانی خود کنند.
فرد ایمن و پخته هرگز به دیگری آویزان نشده و از "من" او برای ارضاء نیازهای خود،تغذیه نمی‌کند.
او هیچگاه همسرش را بطور مطلق ایده‌آلایز و آرمانی نکرده و نقصها و عیوب وی را می‌بینند و می‌پذیرند.
زوجین تمایز یافته به مرزهای روانی یکدیگر احترام گذاشته و آن قدر احساس توانمندی و خودکفایی می‌کنند که می‌دانند همسرشان همیشه و در همه حال قادر به برآورده کردن همه نیازهای آنها نیست.